ข้อตกลงกับพนักงานสอบสวนเป็นค่าเสียหายเบื้องต้นไม่ถือเป็นค่าเสียหายแน่นอน
ข้อตกลงกับพนักงานสอบสวนเป็นค่าเสียหายเบื้องต้นไม่ถือเป็นค่าเสียหายแน่นอน
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 526/2534
คำพิพากษาย่อสั้น
ใกล้บริเวณที่เกิดเหตุมีป้ายจราจรติดตั้งไว้ 2 ป้าย ป้ายแรกเขียนว่า ให้ระวังรถไฟ และอีกป้ายหนึ่งเขียนว่า หยุด แต่จำเลยที่ 1 ไม่ได้หยุดรถและเมื่อเห็นรถไฟแล่นมาขณะอยู่ห่างประมาณ 30 เมตร จำเลยที่ 1 เร่งเครื่องยนต์เพื่อขับข้ามทางรถไฟให้พ้นแต่ไม่ทัน จึงเป็นเหตุให้รถยนต์ที่จำเลยที่ 1 ขับชนกับรถไฟ ดังนี้ จำเลยละเลยไม่ปฏิบัติตามกฎจราจร กลับฝ่าฝืนและเสี่ยงภัยอย่างชัดแจ้ง ตามพฤติการณ์แสดงว่าจำเลยที่ 1 ขับรถด้วยความประมาทอย่างร้ายแรง แม้การรถไฟแห่งประเทศไทยโจทก์ไม่มีแผงกั้นทางขณะรถไฟแล่นผ่านที่เกิดเหตุ ก็ไม่อาจถือได้ว่าโจทก์มีส่วนประมาทด้วย แต่เป็นความประมาทของจำเลยที่ 1 ฝ่ายเดียว โจทก์เคยตกลงค่าเสียหายกับพนักงานสอบสวนตามบันทึกประจำวันว่าโจทก์เสียหาย 50,000.00 บาท บันทึกดังกล่าวเป็นเพียงการประเมินความเสียหายชั้นต้น แต่ค่าเสียหายที่แท้จริงจะต้องรอตรวจสอบอีกครั้งหนึ่ง ไม่อาจถือได้ว่าข้อความที่บันทึกไว้ในเอกสารนั้นเป็นค่าเสียหายที่แน่นอนแล้ว โจทก์มีระเบียบในการคิดค่าเสียหายไว้ใช้เป็นหลักในการคิดค่าเสียหาย ไม่ได้ใช้เฉพาะกับกรณีของจำเลยเท่านั้น ค่าขาดประโยชน์โจทก์ได้คิดเปรียบเทียบกับรถยนต์ว่าควรจะเป็นเท่าใด มีรายละเอียดที่พอเชื่อถือได้ ส่วนค่าปั้นจั่นยกรถ แม้ปั้นจั่นจะเป็นของโจทก์แต่ก็ต้องมีการขนย้ายและเสียค่าใช้จ่าย เมื่อจำเลยที่ 1 ทำละเมิดก็ต้องรับผิดในความเสียหายดังกล่าว
คำพิพากษาย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ขับรถยนต์บรรทุกของจำเลยที่ 2 ซึ่งเอาประกันภัยค้ำจุน ไว้กับบริษัทจำเลยที่ 3 ไปในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 ด้วยความประมาท ขณะจำเลยที่ 1 ขับรถยนต์ใกล้ถึงทางตัดผ่านทางรถไฟบริเวณที่หยุดรถ จำเลยที่ 1 ไม่ปฏิบัติตามเครื่องหมายจราจรที่กำหนดไว้ให้จำเลยต้องระวังและหยุดรถก่อนถึงทางรถไฟเพื่อดูว่ามีรถไฟผ่านหรือไม่ก่อน ทั้งๆที่มีรถยนต์คันอื่นหยุดรถรออยู่ก่อนแล้ว แต่จำเลยที่ 1 กลับคืนรถยนต์แซงรถยนต์คันที่จอดรอข้ามทางรถไฟซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ขบวนรถไฟของโจทก์ลากจูงโดยรถจักรดีเซลกำลังแล่นผ่านทางตอนนั้นพอดี สุดความสามารถที่เจ้าหน้าที่ของโจทก์จะหยุดขบวนรถไฟได้ทัน จึงชนกับรถยนต์คันดังกล่าว ทำให้รถยนต์ตกไปข้างทางรถไฟ รถจักรดีเซลตกราง 2 ล้อและได้รับความเสียหาย ทางรถไฟชำรุดเสียหาย รถไฟที่ตกรางกีดขวางการเดินรถทำให้ขบวนรถอื่นๆเสียเวลา โจทก์ได้รับความเสียหาย ขอให้จำเลยทั้งสามร่วมกันและแทนกันชำระค่าเสียหาย 112,186.00 บาท ให้โจทก์ พร้อมด้วยดอกเบี้ย
จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์รวม 71,272.20 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีจากต้นเงินดังกล่าว นับตั้งแต่วันที่ 7 เมษายน 2527 ซึ่งเป็นวันทำละเมิดเป็นต้นไปจนกว่าจำเลยทั้งสามจะชำระให้โจทก์เสร็จ
จำเลยที่ 2 และที่ 3 อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยทั้งสามร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์รวม 71,270.00 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีจากต้นเงินดังกล่าวนับแต่วันที่ 7 เมษายน 2527เป็นต้นไปจนกว่าจำเลยทั้งสามจะชำระให้โจทก์เสร็จ นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยที่ 3 ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาจะต้องวินิจฉัยข้อแรกมีว่า โจทก์มีส่วนประมาทด้วยหรือไม่ เห็นว่าเหตุที่รถเกิดชนกันนี้เพราะจำเลยที่ 1 ขับรถยนต์ตัดหน้ารถไฟในระยะกระชั้นชิด ที่จำเลยที่ 3 ฎีกาว่า การที่โจทก์ไม่จัดให้มีแผลงกั้นทางขณะรถไฟแล่นผ่านที่ถนนตัดผ่านถือว่าโจทก์มีส่วนประมาทอยู่ด้วยนั้น ข้อนี้ได้ความว่าใกล้บริเวณที่เกิดเหตุมีป้ายจราจรติดตั้งไว้ 2 ป้าย ป้ายแรกเขียนว่า ให้ระวังรถไฟ และอีกป้ายหนึ่งเขียนว่า "หยุด" ก่อนถึงทางรถไฟประมาณ 1 เมตร จำเลยไม่ได้หยุดรถ และเมื่อเห็นรถไฟแล่นมาขณะอยู่ห่างประมาณ 30 เมตร จำเลยที่ 1 ได้เร่งเครื่องเพื่อให้พ้นแต่ไม่ทัน จึงเป็นเหตุให้ชนกับรถไฟ เห็นว่าจำเลยละเลยไม่ปฏิบัติตามกฎจราจร ตรงกันข้ามกลับฝ่าฝืนและเสี่ยงภัยอย่างชัดแจ้ง ตามพฤติการณ์แสดงว่าจำเลยที่ 1 ขับรถด้วยความประมาทอย่างร้ายแรง กรณีถือได้ว่าจำเลยที่ 1 ประมาทแต่ฝ่ายเดียว ที่โจทก์ไม่มีแผลงกั้นทางขณะรถไฟแล่นผ่านที่เกิดเหตุไม่อาจถือได้ว่าโจทก์มีส่วนประมาทด้วย ฎีกาจำเลยที่ 3 ข้อนี้ฟังไม่ขึ้น ส่วนปัญหาว่าค่าเสียหายมีเพียงใดนั้น จำเลยที่ 3 ฎีกาว่า ค่าเสียหายมากเกินสมควร เพราะฝ่ายโจทก์ได้เคยตกลงค่าเสียหายกับพนักงานสอบสวนตามบันทึกประจำวันเอกสารหมาย จ.2 ว่าโจทก์เสียหาย 50,000.00 บาท เห็นว่าตามเอกสารดังกล่าวเป็นเรื่องประเมินความเสียหายชั้นต้น แต่ค่าเสียหายที่แท้จริงจะต้องรอตรวจสอบอีกครั่งหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่อาจถือได้ว่าข้อความที่บันทึกไว้ในเอกสารนั้นเป็นค่าเสียหายที่แน่นอนแล้ว สำหรับข้อที่จำเลยที่ 3 ฎีกาว่า โจทก์คิดค่าเสียหายมากเกินไป ผิดหลักที่ว่าค่าแรงจะไม่สูงกว่าค่าอะไหล่ ค่าขาดประโยชน์ก็เป็นเรื่องที่คาดการณ์ ปกติแล้วก็ไม่ได้เต็มตามที่โจทก์คิดเอาไว้และเรื่องค่าปั้นจั่นนั้น ปั้นจั่นก็เป็นของโจทก์ไม่น่าจะต้องเสียค่าจ้างอีก เห็นว่าโจทก์ได้มีระเบียบในการคิดค่าเสียหายไว้ใช้เป็นหลักในการคิดค่าเสียหาย ไม่ได้ใช้เฉพาะกรณีของจำเลยที่ 3 นี้เท่านั้น สำหรับค่าขาดประโยชน์นั้นโจทก์ก็ได้คิดเปรียบเทียบกับรถยนต์ว่าควรจะเป็นเท่าใด มีรายละเอียดที่พอเชื่อถือได้ สำหรับค่าปั้นจั่นนั้น แม้ปั้นจั่นจะเป็นของโจทก์แต่ก็ต้องมีการขนย้ายและเสียค่าใช้จ่าย เมื่อจำเลยที่ 1 ทำละเมิดก็ต้องรับผิดในความเสียหายดังกล่าว อนึ่ง จำเลยที่ 3 เคยให้ตัวแทนไปติดต่อกับโจทก์เรื่องค่าเสียหาย โจทก์ได้เคยแจ้งให้ทราบว่าค่าเสียหายต่ำสุดที่จำเลยที่ 3 จะต้องชำระนั้นเป็นจำนวน 92,670.00 บาท ดังนั้นที่ศาลอุทธรณ์กำหนดค่าเสียหายให้โจทก์จำนวน 71,270.00 บาท จึงสมควรและเป็นคุณแก่จำเลยที่ 3 อยู่แล้วฎีกาจำเลยที่ 3 ข้อนี้ฟังไม่ขึ้นเช่นกันพิพากษายืน
กฎหมายที่เกี่ยวข้อง
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 420
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 438
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 442
ผู้พิพากษา
อุระ หวังอ้อมกลาง
เสริมพงศ์ วรยิ่งยง
เพ็ง เพ็งนิติ
แหล่งที่มา: กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
